W pewnym mieście, którego imienia nikt nie zna mieszkała niezwykła i piękna kobieta. Była niezwykłej urody, miała piękne oczy i twarz, niezwykłą figurę, była bardzo pięknie ubrana, miała niezwykłe stroje i suknie, którymi można było się tylko zachwycać i podziwiać. Chodziła po tym mieście codziennie wieczorem na spacery i budziła zachwyt każdego kto ją mijał, wszyscy chcieli na nią patrzeć, porozmawiać czy ją zaczepić.
W tym samym mieście żyła młoda, uboga i równie piękna, ale niestety bardzo zaniedbana dziewczyna. Była prześliczna, ale nie miała pięknych ubrań, była brudna i uboga. Nikt na nią nie zwracał uwagi. Chodziła tymi samymi ulicami miasta i zazdrościła tej cudownej pani. Któregoś wieczoru ośmieliła się do niej podejść i powiedziała do niej czy może mieć jedną prośbę. Z drżeniem serca pytała o to, ale pani na szczęście odpowiedziała: „Tak, proszę bardzo, co mogę dla ciebie zrobić”. Odparła: „Czy mogę chociaż jednego wieczoru pójść razem z tobą, abyś wzięła mnie pod swój piękny płaszcz, i chciałabym przechadzać się z tobą, a może wtedy ktoś by mnie zauważył w Twoim towarzystwie”. Pani się zgodziła.
I tak zrobiły, kolejnego dnia wieczorem, we dwie, ta jedna troszkę schowana, ale widoczna pod cudnym płaszczem pięknej pani poszły na spacer. Ludzie jak zawsze zauważali tę niezwykłą kobietę, ale jak rozmawiali to wtedy zauważali tę drugą. Dziwili się, że ta schowana w płaszczu jest równie piękną, ale zaniedbaną dziewczynę. Piękna pani sama zaczęła rozmawiać z tą dziewczyną i szybko się zorientowała, że jest niezwykle mądra i ma bardzo ciekawe rzeczy do opowiedzenia. Tak się zaprzyjaźniły i od tamtego czasu zaczęły chodzić razem. Zawsze jak idą na spacer to idzie piękna pani i młoda, schowana dziewczyna. Nie wiem czy wiecie jak mają na imię. Ta młoda, trochę uboga, zawstydzona i schowana dziewczyna ma na imię Prawda. Ta piękna, wystrojona, bogata kobieta, na którą każdy zwraca uwagę ma na imię Opowieść. One chodzą razem.
